Sufity na poddaszu i ścianki działowe: 3-15.8.2017

Po ociepleniu dachu oraz wykończeniu strychu ekipa budowlana pana Jarka przystąpiła do wykonania sufitów oraz ścianek działowych. Zbudowano je z tzw. karton-gipsu.

Mianem karton-gipsu przyjęto nazywać płyty gipsowo-kartonowe mające postać arkuszy składających się z gipsu zabezpieczonego tekturą. Najczęściej produkowane są płyty o grubości: 6,5; 8,0; 9,5; 12,5; 14,0; 16,0; 18,0; 20,0; 24,0 mm przy szerokości: 1200 lub 600 mm i długości: 2000 do 4000 mm. Płyty docina się do pożądanego wymiaru za pomocą specjalnych noży. Mocuje się je za pomocą wkrętów na przygotowanych konstrukcjach metalowych lub drewnianych lub przykleja gipsem do ścian murowanych czy wylewanych. [Wiki]

Produkuje się  kilka rodzajów takich płyt. Dzięki przyjętemu standardowi ich kolorowania, łatwo je rozróżnić między sobą. Np. płyty o zwiększonej odporności na wilgoć mają kolor zielony, a płyty ogniochronne są kolorowane na różowo.

Jak widać na zamieszczonych niżej zdjęciach sufity i ścianki działowe zostały zbudowane z płyt o zwiększonej odporności na wilgoć (zielonkawy kolor). Przy obudowie kominka po stronie przylegającego pokoju, pan Zygmunt użył płytę ogniochronną (zob. zdjęcie).

Do montażu płyt użyto konstrukcji z ocynkowanych ogniowo profili stalowych. Na rynku dostępne profile z blachy ryflowanej oraz ze zwykłej blachy gładkiej. Profile ryflowane są wykonane z blachy o nierównej powierzchni. W porównaniu do tradycyjnych profili mają większą sztywność i wytrzymałość na zginanie. Takie właśnie profile zastosowano u nas.

Dwa główne rodzaje profili ściennych to: U oraz C. Profile U to profile poziome montowane do podłogi i stropu. Są podstawą do montażu słupków (profili pionowych C). Zapobiegają przesuwaniu się słupków oraz umożliwiają prostoliniowe wykonanie konstrukcji ścian.

Dwa główne rodzaje profili sufitowych to profile główne CD oraz przyścienne UD. Do zabudowy poddaszy są wykorzystywane profile kapeluszowe oraz sufitowe. Profile kapeluszowe są montowane bezpośrednio do krokwi, natomiast sufitowe – za pomocą specjalnych uchwytów lub wieszaków. To drugie rozwiązanie zabezpiecza sufit przed odkształceniami spowodowanymi zmianami w drewnie pod wpływem wysychania i nieznacznych ruchów więźby pod naporem sił zewnętrznych. Pozwala też na zastosowanie grubszej warstwy ocieplenia, które może wyjść poza płaszczyznę krokwi.

Ryflowane profile typu C (po lewej) oraz U.

Przygotowany stelaż pod sufit w pokoju z widokiem na jezioro. Profile sufitowe U są tutaj zawieszone na wieszakach przytwierdzonych do desek przybitych poprzecznie do jętek. Po lewej stronie - przykręcona do konstrukcji płyta z karton-gipsu.

Profile nie są przymocowane bezpośrednio do elementów więźby (ze względów opisanych wyżej), ale zawieszone na specjalnych metalowych wieszakach. Tam gdzie to jest możliwe, wieszaki są przykręcone do jętek (zdjęcie niżej). W pozostałych przypadkach do jętek przybija się deski, do których przykręca się wieszaki (zdjęcie wyżej).

Profile zawieszone na wieszakach przykręconych bezpośrednio do jętek. Poziom zawieszenia reguluje się odpowiedni odginając skrzydła wieszaków. Na dole zdjęcia - przykręcona już do konstrukcji płyta z karton-gipsu. Powyżej odsłoniętego profilu zaczyna się pochyła płaszczyzna poddasza, która nie jest jeszcze przykryta żółtą folią izolacyjną.

Wieszak sufitowy tak jak na zdjęciu wyżej.

Profile sufitowe: główny CD (szeroki) i przyścienne UD.

Drewniane główne słupy więźby w pokoju nad jeziorem zostały obudowane karton-gipsem.

Najtrudniejsze do zabudowy miejsca to te wokół okien dachowych - zarówno ze względu na pochyłość sufitu, jak i ze względu na wnękę okna. Tutaj - pokój nad jeziorem.

Ścianka garderoby w łazience na poddaszu.

Obudowana płytami część więźby, gdzie krokwie główne spotykają się z krokwiami kulawkami lukarny przy krokwi koszowej (por. rysunek więźby). Więźba ma 4 takie miejsca. Jedno z nich wypadło w górnej łazience (tutaj). Zdjęcie zostało zrobione z wnętrza garderoby (jej ściankę widać po lewej stronie zdjęcia). Dzięki dodaniu garderoby (oryginalny projekt domu jej nie przewidywał) cały ten, trudny do zagospodarowania narożnik, zniknął w garderobie.

Otwór na wejście do garderoby w górnej łazience.

Stelaż ścianki dzielącej pomieszczenie nad garażem na garderobę (tutaj za ścianką) oraz pokój gościnny.

Zabudowa otworu między klatką schodową, a pomieszczeniem gospodrarczym i korytarzem. Wysokość płyty nad wylewką półpiętra: 51 cm.

Zabudowa otworu między klatką schodową a pokojem za kominkiem.

Wg wyjaśnień pana Jarka, między płytami sufitu zostawia się szczeliny po to, aby masa gładzi (cekolu) mogła się tam lepiej "zakotwiczyć". Może to niezbyt dobrze widać na tym zdjęciu, ale płyty są lekko sfazowane (tj. jej krawędzie są lekko scięte). Ma to służyć podobnemu celowi co w/w szpary.

Krawędzie płyt sufitowych, które trzeba było przyciąć do wymaganego wymiaru, a przez to pozbawić ich fazy na przyciętych krawędziach, zostały sfazowane.

Ekipa pana Jarka składa się z 4 pracowników (łącznie z nim), wśród których dwaj są bardzo młodzi (dwudziestolatkowie), Dominik i Dawid. Któregoś dnia, gdy szef był na tygodniowym urlopie, zastępujący go pan Sylwek zlecił chłopakom pokrycie karton-gipsem części biblioteki. Zdjęcie niżej pokazuje jak nie ze wszystkim sobie poradzili, w szczególności z obudową przypadającego w bibliotece jednego z 4 narożników przy lukarnach. Przypadek tego miejsca w górnej łazience pokazuje jak taka obudowa powinna być zrobiona (por. zdjęcie).

Na szczęście zauważyliśmy w porę tę "fuchę", która została następnego dnia poprawiona: płyty zostały zerwane i zamontowane na nowo, tym razem przez pana Sylwka. Jednakże nasze zaufanie do kompetencji ekipy pana Jarka doznało uszczerbku. Od tego czasu zaczęliśmy uważniej przyglądać się wykonywanej robocie i poprosiliśmy, aby młodzieży nie powierzać zadań wykraczających ponad ich możliwości.

"Fuszerka" wykonana przez młodzież. Narożnik w bibliotece (por. komentarz wyżej).